Alpinia lekarska, galgant mniejszy (Alpinia officinarum Hance)

Bylina blisko spokrewniona z imbirem, pokrojem również przypomina nieco trzcinę. Łodyga wysokości 1-1,5m. Liście równowąskie, kwiatostan szczytowy, groniasty, o kwiatach białych z czerwonymi plamkami. Owocem jest kulista, mięsista, czerwona jagoda, wielkości grochu.

Ojczyzną tej rośliny są południowe Chiny (półwysep Laiczou, wyspa Hainan). Głównymi rejonami uprawy są południowe Chiny i kraje Półwyspu Indochińskiego, np. Syjam, Wietnam, także wschodnie wybrzeże Indii, południowa Japonia i Antyle.
Częścią użytkową rośliny są grube, horyzontalne w glebie ułozone kłącza długości do 1m. Kłącza kilkuletnich roślin wydobywa się z ziemi, myje tnie na około 10-centymetrowe odcinki i suszy. Mają one średnicę do 2 cm, cynamonowo-brązowe zabarwienie i przyjemny korzenny aromat zbliżony do zapachu imviru, we wnętrzu są brunatnopomarańczowe.
Suszone kłącza alpinii zawierają 0,3-1,5% olejku eterycznego, w skład którego wchodzą cyneol, pinen, eugenol (3-4%) i seskwiterpeny. W kłączu występują również żywice, garbniki, flawonole (alpinina i galganina), tłuszcze, węglowodany (25-30% skrobi). Sproszkowane kłącze wchodzi w skałd mieszanek przyprawowych, m.in. curry, służy także do przyprawiania niektórych przetworów mięsnych i likierów.
Przypomina w smaku imbir, jest jednak bardziej ostre.

Kłącze alpinii jest środkiem pobudzającym apetyt, stosowanym  w farmacji wielu krajach.